Dear Kwento Mo Yan,
Ako si Gino, panganay sa tatlong magkakapatid. Lumaki kami sa isang simpleng bahay na gawa sa pinagtagpi-tagping kahoy at yero. Si Nanay ang nagturo sa akin ng pagmamahal sa musika. Gabi-gabi kaming nagtutugtugan sa harap ng bahay gamit lang ang gitara niyang may sira nang string. Kapag naputulan ng kuryente, mas lalo kaming nagiging malapit. Sa dilim, ang musika ang ilaw namin.
Hindi ko kilala si Tatay. Sabi ni Nanay, iniwan daw kami bago pa man ako matutong maglakad. Pero ni minsan, hindi niya kami pinaramdam na kulang kami. Siya ang naging ilaw, haligi, at sandalan ng buhay namin.
Grade 6 ako nang magsimula siyang mamilipit sa ubo tuwing umaga. Akala niya simpleng sipon lang, pero habang lumilipas ang buwan, unti-unti nang nagiging paos ang kanyang boses. Noong una, hindi namin masyadong pinansin. Pero nang hindi na niya kayang umawit kahit isang linya lang ng paborito naming kanta, doon ko naramdaman ang takot.
Nadiskubre naming may tumor si Nanay sa kanyang lalamunan. Malala na raw. Kailangan daw ng operasyon. Wala kaming pera. Wala rin kaming ibang kamag-anak na matatakbuhan. Kaya ako na mismo ang gumawa ng paraan. Sa umaga, naglalako ako ng balut. Sa gabi, tumutugtog ako sa isang kainan na may open mic.
Isang gabi, may lumapit sa akin na lalaki habang tinutugtog ko ang “Isang Linggong Pag-ibig”. Tinanong niya kung ako raw ba yung madalas mag-viral sa Facebook reels. Di ko alam, may nag-upload pala ng video ko. Doon pala siya nagsimula mag-follow.
Inalok niya akong mag-recording. Akala ko scam. Pero totoo pala. Naisama ako sa isang songwriting bootcamp, tapos sunod-sunod na ang blessings. Nakaipon ako. Nabayaran ang operasyon ni Nanay.
Pero nang gumising siya mula sa operasyon, umiiyak siya.
Hindi na raw siya makakapagsalita.
Wala na raw siyang boses.
Pero ngumiti ako. Kinuha ko ang gitara. At sa unang pagkakataon, ako ang tumugtog ng buong kanta mag-isa. Wala siyang sinabi. Pero nakita ko sa mga mata niya — hindi niya kailangang magsalita para marinig ko ang damdamin niya.
Ngayon, singer-songwriter na ako. Lahat ng kanta ko, para sa kanya. Siya ang inspirasyon. At tuwing umuupo siya sa unahan ng concert ko, palagi ko siyang kinikilala. Hindi na siya nakakapagsalita, pero siya ang boses ng lakas ko.
About The Author
