Hello Kwento Mo Yan,
Ako si Jenny, panganay sa limang magkakapatid. Lumaki kami sa isang barong-barong sa gilid ng riles. Palengke ang playground namin at ang ulan ang libreng paliligo tuwing tag-init. Si Nanay tindera ng gulay. Si Tatay, tahimik at halos hindi namin kasama. Sabi ni Nanay, nagtatrabaho raw siya sa malayo. Pero ni minsan, hindi ko siya nakitang may dalang pasalubong o bagong gamit para sa amin.
Lumipas ang mga taon, ako ang unang nakatapos sa kolehiyo sa aming pamilya, dahil na rin sa tulong ng isang hindi pinapangalanang sponsor. Akala ko scholarship galing sa simbahan. Hindi ko na rin tinanong. Basta ang alam ko, si Tatay, laging may mga lata ng biskwit na nakaimbak sa ilalim ng kama niya—akala ko koleksyon lang niya.
Pagkagraduate ko, nagkasakit si Tatay. Lung cancer. Hindi na siya nakapagsalita. Nang pumanaw siya, kami-kami na lang ang nag-ayos ng gamit niya. Doon ko naisip buksan ang mga lata ng biskwit.
Isa-isa naming binuksan at sa loob, hindi biskwit ang laman. Kundi mga resibo ng tuition, xerox ng grades ko, mga liham ng paghingi ng tulong na isinulat niya para sa akin, at mga napilas na ID ko noong high school. May isa pang lata, ang laman: sulat-kamay niyang liham:
“Anak, hindi ako mabuting ama sa paningin mo, pero araw-araw akong naging ama sa pananahimik. Tinanggap ko lahat ng trabaho, kahit pagtitinda ng balot sa gabi, paglalako ng yelo sa umaga. Basta makapasok ka lang sa eskwela. Hindi ko kailangang sabihin sa ‘yo, basta makita kitang naka toga, sapat na. Pasensya na kung hindi ako naging present sa mga okasyon mo. Pero proud na proud ako sa’yo. Anak, ikaw ang pinakamagandang ginawa ko sa buhay.”
Natahimik ako. Hindi ko alam kung iiyak ba ako sa sakit ng pagkawala o sa bigat ng mga taon na akala ko hindi siya nagmahal. Pero ang totoo pala, siya ang tahimik na bumuhay sa lahat ng pangarap ko.
About The Author
