Hello KMY,
Ako si Raquel, panganay sa limang magkakapatid. Lumaki kami sa gilid ng riles, kung saan gising ka sa ingay ng tren at gutom ang tanghalian. Maaga akong namulat sa hirap ng buhay. Wala pa akong sampung taong gulang, natuto na akong magbenta ng basahan, maglako ng yelo, at mamalimos tuwing Sabado ng gabi kapag punuan sa simbahan.
Hindi ko alam kung paano ko natiis lahat ‘yon. Pero sabi ni Nanay, ang edukasyon daw ang tanging pamana na hindi nananakaw. Kaya kapit ako kahit putol-putol ang gamit kong lapis, kahit paulit-ulit akong pinapaalis sa klase dahil hindi ko kayang bayaran ang PTA fee.
Sa huling taon ko sa kolehiyo, wala na talaga. Wala na si Tatay. Naaksidente siya sa konstruksyon. Si Nanay naman, hindi na makatrabaho dahil sa sakit sa baga. Isang semester na lang, pero kailangan ko ng ₱18,000 para sa clearance at graduation fee.
Kaya nagdesisyon akong gawin ang huling ayaw kong subukan.
Sumama ako sa kaibigan kong si Lara sa isang beerhouse sa Pasay. Hindi ko na ikukwento lahat, pero hindi ako nagbenta ng katawan. Nagserbisyo ako sa mesa, nagsayaw sa entablado. May mga pagkakataong halos bumigay na ako, pero lagi kong iniisip, isang sem na lang.
Isang gabi, may lalaking lasing na nanghamak sa akin. Tinapunan ako ng alak, sinigawan, tinawag akong “sayang ka, maganda ka pa naman.” Doon ako napaiyak. Hindi dahil sa sinabi niya, kundi dahil naalala ko kung bakit ko ginagawa ‘to.
Fast forward. Nakatapos ako. Cum Laude. May medalya ako habang nakangiting umiiyak si Nanay sa likod. Wala nang makakaalam kung paano ko nakuha ang diploma ko. Pero alam ko. At ako lang ang may karapatang magsabi kung ako ba’y “sayang” o hindi.
Pero may twist.
Ilang taon matapos akong makapagtapos, nakilala ko ulit ang lalaking ‘yon. Siya na pala ang bagong HR Manager ng kumpanyang inaaplayan ko.
Nang tinanong niya ako, “Ikaw ba ‘yung sa Pasay dati?” ngumiti ako at sinabing, “Oo. Ako ‘yung babaeng tinapunan mo ng alak… pero ngayon ako ang pipirma ng kontrata sa harap mo.”
About The Author
