Hello Kwento Mo Yan,
Ako po ay lumalapit sa inyo hindi lang dahil sa gutom, kundi dahil sa pag-asang baka sakaling may makakita ng mensaheng ito at matawag ang pansin sa kalagayan naming mahihirap.
Ako po si Lino, 17 taong gulang, at panganay sa anim na magkakapatid. Simula pagkabata, sanay na po ako sa hirap pero yung mga nangyari nitong nakaraang taon, tila sobra na. Nakatira kami sa isang barung-barong sa gilid ng ilog dito sa Tondo. Kahit kailan, hindi kami nagkaroon ng matinong bubong. Kapag umuulan, para kaming nasa loob ng timba. Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses kaming nabaha. Minsan, habang natutulog kami, nagising na lang ako na palutang-lutang na yung mga sapatos namin, at si bunso nilalamig na sa tubig baha.
Nag-aaral ako noon sa pampublikong paaralan. Lagi akong late kasi wala kaming pamasahe. Minsan nilalakad ko ang mahigit 5 kilometro papunta lang sa eskwelahan pero kahit anong sipag ko, madalas akong pinagtatawanan. Wala akong baon, madumi daw ang uniporme ko, at minsan hindi ko talaga naiwasang mangamoy usok dahil sa kalan naming uling. Ang pinaka-masakit po, ay nang minsang bigla akong pinatawag ng guro sa harap ng klase. Akala ko may award ako, yun pala, para ipahiya. “Hindi ka dapat dito, Lino,” sabi niya. “Mas bagay ka sa kalsada kaysa sa classroom.” Umiiyak ako noon, pero walang lumapit. Sa halip, nagtawanan sila.
Nagtrabaho po ako bilang tagabitbit ng sako sa palengke para lang may makain kami. Madalas akong hindi bayaran. “Bata ka pa, okay na ‘yan,” sabi ng isang ale matapos kong buhatin ang anim na sako ng sibuyas. Binilhan ko sana ng gatas si bunso, pero wala. Tiniis ko na lang. At kapag gabi na, naririnig ko si nanay na umiiyak habang iniipit ang tiyan para hindi maramdaman ang gutom.
May isang beses po, sinubukan kong maglako ng yelo sa kalsada. Doon ako sinita ng mga tanod. Wala daw akong permit. Pinagtulungan nila ako, binagsak ang cooler ko at sinabihan akong wag na raw akong magpakita doon. Umuwi akong basa, duguan ang tuhod, at wala kahit isang pirasong benta.
Hanggang ngayon, hindi pa rin po kami nakakabangon. Hindi ko alam kung kailan matatapos ang ganitong pag-apak sa amin. Ang gusto ko lang naman ay makapag-aral muli, makakain ng tatlong beses sa isang araw, at matigil na ang panlalait, ang pagmamaliit, ang parang hindi na kami tao kung ituring.
Kung sino man ang makakabasa nito, sana’y maipasa ninyo ang mensaheng ito. Hindi ko hinihingi ang awa, kundi ang pag-unawa. Sana marinig niyo ang boses ng mga kagaya naming madalas hindi naririnig.
Lubos na umaasa,
Lino
About The Author
